Universidad Nacional De Quilmes

Master in geluidskunst

Geluidskunst is een recent veld in de geschiedenis van de artistieke schepping van de wereld. Het concept van "geluidskunst" omvat creatiegebieden die verder gaan dan de tradities van de muziekpraktijk, aangezien het gaat om producties die de mogelijkheid bieden om zonder beperkingen te werken met alle beschikbare geluidsmaterialen (niet alleen met de materialen die gewoonlijk worden geassocieerd met de muziek) . In de loop van de 20e en 21e eeuw wordt een fenomeen van expansie en verwevenheid tussen verschillende creatieve en artistieke velden en disciplines in relatie tot muziek en geluid waargenomen. Enkele van deze disciplines zijn: formaten en dragers die typisch zijn voor de beeldende kunst, zoals beeldhouwkunst en installatie; interactieve kunst; de uitvinding en constructie van nieuwe muziekinstrumenten (experimentele luthería); een diversiteit aan uitvoeringspraktijken; onder meer.

Verschillende onderzoekers bevestigen samen dat geluidskunst, een veld in constante groei en expansie, een as van centrale relevantie vormt van de artistieke creatie van onze tijd. Seth Kim-Cohen (2009) legt uit dat geluidskunst in de loop van de 20e eeuw zijn eigen identiteit heeft gekregen als een "uitgebreid geluidsveld", waarbij het wordt gekarakteriseerd als "niet-cochleaire" kunst (waardoor een analogie wordt gemaakt met het concept van "niet-retinale kunst" door M. Duchamp), in de zin van het voorstellen van verschillende alternatieven voor zowel traditionele muziekkunsten als traditionele luisterpraktijken. López Cano, van zijn kant, legt uit dat "het concept van geluidskunst niet verwijst naar een specifieke techniek, artistiek genre of praktijk, maar naar een transdisciplinair domein waar specialisten uit zeer verschillende velden, disciplines en artistieke tradities het eens zijn (...) in het domein worden diverse artistieke gedragingen die voortkomen uit diverse tradities van hedendaagse en avant-garde kunst onderling geïntegreerd, besproken en besmet". Zo komt hij tot de conclusie dat geluidskunst "geïntegreerd is in hedendaagse kunstparadigma's, terwijl ze ze herformuleren en eigen maken" (López Cano, 2013).